رمزهای پایداری و جاودانگی در اشعار م. سرشک (شفیعی کدکنی)

رمز از ابزارهای اصلی زیبایی‌آفرینی در شعر معاصر است و ویژگی‌هایی چون چندمعنایی، ابهام هنری و عدم صراحت در شعر معاصر فارسی تا حد بسیار زیادی مرهون رمزگرایی شاعران آن است. رویکرد رمزگرایانه در شعر معاصر ایران از یک سو محصول آشنایی با مکتب سمبولیسم و تأثیرپذیری از آن و از سوی دیگر حاصل شرایط اجتماعی و سیاسی خاصی است که شاعران در آن زیسته‌اند. شفیعی کدکنی از شاعران برجستۀ رمزگرای معاصر محسوب می‌شود که جان‌مایۀ شعر او، اجتماع و مسائل آن است. تصویر جامعه و تحولات اجتماعی و سیاسی آن، تشویق به پویش و مبارزه، ستایش آزادی، پیام‌آوران آن، جان‌باختگان این راه و پایداری برای رسیدن به جامعه‌یی انسانی مفاهیمی هستند که به صورت نمادین در اشعار دهه‌های چهل و پنجاه او به تصویر درآمده‌اند. موضوع پژوهش حاضر بررسی رمزهای شعر شفیعی‌کدکنی در دهه‌های چهل و پنجاه هجری است و از آنجا که انسان و مسائل آن محوری‌ترین درون مایۀ شعر م. سرشک است؛ رمزهای شعر او مستقیم یا غیر مستقیم با انسان و جامعه سر وکار دارند.